Kimseye güvenmemek sorunum buradan kaynaklanıyor galiba. Dostum dedim , tartıştığımız da yüzüme vurdu. Sonra kimseye bir şey anlatmanın iyi olmadığını düşündüm. Bilmezlerse konuşacak , yüzüme vuracak bir şey olmayacaktır. Olmuyor dayanamıyorsun böyle de. Konuşmak doğamızda var. Hele benim konuşmadan duramam. Gülüşlerim eksildi. Anlatasım geldi. Sonra dedim ki neyden niye bu kadar korkuyorum. Niye korkuyorum insanların hakkımda ki düşüncelerinden , ne söylediklerinden. Bir şey saklamaz isem eğer sonra yüzüme vuramazlar dedim.Yaptığım hatamdan değil aldığım dersi açıklarsam dedim anlarlar. Böyle de oldu. Böyle böyle hatalarım var dedim. Yanlış anlaşılmış olabilirim. Bu hatalar yüzünden yadırganmış olabilirim. Ama rahatım. En azından o söyledi oldu. İyi oldu. Korkmuyorum ne dediklerinden , beni geçmişte ki hatalarım yüzünden terk edenlerin yanımda asla işi yoktur. Yanaşmayın. Ses etmeyin. Gerek yok sizin gibi insanlara hayatımızda. Bizim boynu bükük, hüzünlü kalbimizde açmayın bir yara daha. Ne gerek var. Kendi hatalarınıza baksanıza. Çok mu iyisiniz ki siz? Pırıl pırıl tertemiz saf...
Sanmıyorum ama kimseyi yadırgamadım şu zamana kadar. Pavyondaki ablamıza da saygı duydum , bahçedekine de , evinde oturana da. Çocuklarımıza hata yapmayı da hatadan vazgeçip ders almayı da . Ama en önemlisi saygıyı öğretmeliyiz çocuklara. Geleceğimiz daha güzel olsun diye.
Görüşmek üzere ;
Sevgilerle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder